Дойде и моментът за душкорито. Да намеря готово с нужната форма - абсурд. Ще се прави. В крайна сметка се спрях на варианта стъклопласт, отлят на място. За да няма кухини отдолу. Оформям дъното от дървения и го ламинирам. Ебаси сложната задача!!!
Спрях се на епоксидна смола. Полиестерната става значително по-крехка когато "узрее". Понеже милото семейство (вкл. и аз) има навика рязко да му се доака, докато е със ски обувки, в които има набити камъчета с размер на мозайка - мисия 1 е душ коритото да е неразрушимо. В смисъл че този критерии надделява над естетиката, ако има конфликт. Значи отлято на място, без фуги отдолу, без пружиниране. От епоксидна, щото не се пука.
За да не се налага да боядисвам - оцветявам смолата с титанов оксид, известен като титанвайс или Е незнамсиколко. Чета по колко се слага, пробвам, накрая се спирам на 15% тегло към основната съставка. Т.е. на 100 г. компонент 1 на смолата слагам 15г. бяло и след старателно разбъркване добавям втвърдител и пак бъркам старателно. Бъркам с машинка, за здравето на китките.

След основните няколко слоя решавам че са нужни наклони към сифоня. Да, ама смолата, макар и много вискозна, има навика да се стича в най-ниското. След перфектно нивелиране и полагане на основата правя наклоните на коритото като повдигам буса на крикове в съответната посока и преседява така поне 12ч. Фото от итерация 2 - наклон отдясно.

След още две итерации (напред и назад) склонът ще е готов, и ако мина само с 1 довършителен слой ще е отлично. Накратко - яка играчка, много времеемка и досадна. Сигурно има и доста по-прост начин.